Rozdział trzeci.

Nancy

  Coś mnie w nim pociągało… Te jego seksownie ułożone ciemne włosy, jakby przed chwilą uprawiał seks…

Oh, oczywiście, co za ironia.

Miał idealnie umięśnione ramiona, a schodząc niżej… tak, słusznie, są to palce.

Chrystusie najświętszy… co on mógłby nimi  robić?!

Na brzuchu miał wyrzeźbiony tak zwany „kaloryfer”. Cóż, skłamałabym, gdybym powiedziała, że nie podoba mi się to…

I te plecy, cholera. Ah, zapomniałam o czymś: tyłek.

Myślę, że gdybym tylko miała okazję (oczywiście, że się na niego gniewam za to, co zaszło między nami na początku znajomości.) to wymacałabym go w każdym dostępnym milimetrze.

Nazwij mnie psychiczną, ale uwielbiam jego tatuaże. Ma ich w cholerę, ale muszę przyznać, że są seksowne, i nawet nie wyobrażam sobie Justina bez nich.

   -Gapisz się na mnie? –Chłopak zapryskał palcami przed moją twarzą, przez co wróciłam do normalnego nudnego świata.

Zamierzam dalej grać sukę, kretynie.

-Wcale nie. –prychnęłam i wróciłam do przyglądania się szpitalowi. –Do cholery, nie mam pojęcia, dlaczego zachowuję się dokładnie jak ty, ale, Justin, -zrobiłam pauzę, żeby spojrzeć w jego oczy, ale szybko urwałam ten kontakt wzrokowy, gdy na twarzy bruneta pokazał się ten głupi łobuzerski uśmieszek. Kretyn! –myślę, że ci ludzie mają większy rozsądek od ciebie. –Uśmiechnęłam się podle, widząc jego minę.

Ten dzieciak jest taki zabawny. Mam go.

-Nie znasz mnie.-Złapał mnie w pasie i przyciągnął do siebie, szepcząc: –Nancy…

-Huh?- wysapałam. Będę grać, niech nie myśli, że ulegnę…

-Podobało ci się tym razem, nie możesz zaprzeczyć.

-Wcale nie… -Zarumieniłam się, a on się zaśmiał. –Dupek, jesteś jak każdy facet… Zostaw mnie! – ryknęłam, strącając jego dłonie, i odsunęłam się. –Cóż, jeśli myślisz, że będę spełniać twoją każdą zachciankę, ponieważ wtedy niepotrzebnie i bezmyślnie zapukałam do tych pierdolonych drzwi?!

Nie odpowiadał.

-Możesz mieć każdą, dlaczego ja? Oh, no i nie mów żadnych tych słodkich słówek. Nie ulegnę. Słyszałeś? Nie ulegnę. – Po powiedzeniu tego wszystkiego wybiegłam z tarasu, po czym udałam się jak najszybciej do drzwi…

Ale on był szybszy.

Złapał mnie od tyłu i przyłożył broń do mojego brzucha, mrucząc mi do ucha: - Nigdzie się nie wybieramy, maleńka. Jeśli chciałaś gdziekolwiek wyjść bez mojej pieprzonej zgody, to wiedz, że mogę teraz cię zabić.

-P-proszę… Pozwól mi odejść. –wyszeptałam ledwo słyszalnie, gdyż głos mi się złamał przez płacz.

Justin

-Nie płacz, skarbie. Możemy zrobić wszystko, ale na pewno nie dam ci odejść… Jesteś moja, rozumiesz? Moja! Kurwa, powtórz to! –krzyknąłem, ciskając mocniej pistolet w jej brzuch.

-T-t-twoja…- wyjęczała spod łez.

-Dobra dziewczynka. –wymruczałem, po czym włożyłem go za gumkę bokserek i zacząłem składać mokre pocałunki na jej szyi. Wsunąłem swoje palce w jej króciutkie spodenki i zahaczyłem wskazującym o jej materiał od majtek i szarpnąłem go lekko.

-Justin, proszę, nie rób tego… - jęknęła, starając się wyrwać.

-Nie robić czego? –spytałem, dając więcej dla siebie miejsca dla jej pieszczot. Tym razem mój palec powędrował do środka jej kobiecości, przez co Nancy gwałtownie zaczerpnęła powietrza. –Cholernie ciasna. –warknąłem, czując, jak jej ścianki zaciskają się wokół palca. Szybko dołączyły do niego dwa następne, które pomogły bez żadnych sprzeczek dawać jej to, o co na pewno prosiła wewnętrznie.  –Taka ciepła… i mokra. – dodałem szybko.  Jej nogi praktycznie ugięły się pod moim dotykiem, przez co musiałem ją złapać, żeby nie upadła. –Czujesz to, prawda? Czujesz się tak cholernie dobrze, powiedz to. Powiedz, kochanie. –wymruczałem.

-Czuję się tak dobrze… -jęknęła głośno. Mogłem wyczuć, jak mój kutas robi się twardy przez te głupie bokserki. Wszystko, czego potrzebowałem, było znalezienie się wewnątrz tej kobiety i dać jej tego, o co tak cholernie mocno prosi… Nie dbałem o to, że ostatnio odbyło się nasze zbliżenie. Chciałem ją zadowolić, ponieważ skoro jest tu, ona również ma potrzeby, a ja… cóż mogę powiedzieć. Myślę, że każda dziewczyna zna odpowiedź…

 Jestem jak typowy facet, racja?

   Nancy siedziała na moich kolanach, przyglądając mi się z bliska. Nie mogę zaprzeczyć, iż to było gorące…

-Wiesz, że jesteś nienormalny? My jesteśmy nienormalni. – skomentowała.

-Ta, rozumiem, skarbie, mówiłaś to wcześniej… -wymamrotałem, przymykając powieki. Nagle moje usta dotknęło coś ciepłego i lekkiego, ale nie trwało to długo.

-Mmm, kocham to, jak twoje usta są na moich. –mruczałem, gdy ona zrobiła to, co wcześniej, tyle, że zostawiła je na dłużej.

  Co do wcześniejszych wydarzeń… Nie, nie uprawialiśmy seksu. Po prostu zostawiłem ją tam, musielibyście wyobrazić sobie jej oniemiałą minę, gdy przerwałem to wszystko… Cholera, ale później musiałem zająć się swoim penisem moją ręką, nie miałem zamiaru wykorzystywać ją do tego typu rzeczy…  

Czyżbym miał jakieś uczucia? Nie, to niemożliwe.

Nancy

Dwulicowy dupek.  Najpierw trzyma przy moim brzuchu broń, a następnie wkłada palce do mojej cipki i sprawia, że wariuję?

To szaleństwo, prawda? Nigdy nikt nie sprawił, że się tak czułam, a to było takie… gorące. Czasem (choć znamy się zaledwie pięć dni) mam ochotę wycałować go całego, łącznie z jego wielkim kolegą… Boże, czy ja się zachowuję jak dziwka?

Przepraszam, wracam do dawnej siebie.

  -Mmm, kocham to, jak twoje usta są na moich.- chłopak zamruczał, przez co pojawiła się mi gęsia skórka. Nie zamierzałam dać mu coś jeszcze dodać, po prostu przyłożyłam swoje wargi do jego, a on zaczął swoimi poruszać. W pewnej chwili zaśmiałam się, przerywając pocałunek, i położyłam głowę na jego ramieniu.

-Co jest takie śmieszne? –Poklepał mnie w plecy, prawdopodobnie patrząc z góry na mnie… albo na moje cycki.  To drugie jest bardzo możliwe, biorąc pod uwagę tego zboczeńca also knowing as pana Biebera.

-My. Nie widzisz? Nie wiesz, jak mam na nazwisko, to pierwsze… Ile mam lat, skąd jestem, czy mam rodzeństwo, albo czy moi rodzice są razem, a może raczej spytać, czy mój chłopak, który popełnił niedawno samobójstwo, kurwa, teraz dumny ze mnie?! – Wstałam gwałtownie z jego kolan i uderzyłam go otwartą dłonią w policzek. Złapał się za niego i spojrzał na mnie z bólem w oczach i prawdopodobnie z nutką przeprosin. Ta, ironiczne, prawda? – Nic nie wiesz! NIC!  Jesteś dupkiem, który nie ma za grosz serca, a już nawet nie wspomnę o głupim szacunku do kobiet. Nienawidzę cię! –W tym momencie opadłam na kolana, zakryłam oczy dłońmi i zaczęłam mocno płakać.

Ale Pan Dupek nie zrobił nic, tylko wyszedł sobie z pokoju, skierował się w stronę drzwi wyjściowych, które później z wielką siłą zatrzasnął. 

Nie wiem, do cholery, gdzie postanowił pójść teraz, ale gówno mnie to naprawdę obchodziło.  Nie rozumiałam jednego – dlaczego po prostu nie dał mi odejść?

Wiem, że nie znaczę dla niego nic, ale… Nie mam zamiaru być pieprzoną dziwką!

Wybaczcie, gdzie moje maniery… Dobre dziewczynki nie przeklinają, racja?

   Wstałam z ziemi, otrzepałam swoje spodnie i zaczęłam chodzić w kółko, gdy nagle zobaczyłam jego czarnego iPhone. Podeszłam po niego, wzięłam do ręki i odblokowałam. Na szczęście Pan Dupek nie miał kodu, a więc mogłam w spokoju przeanalizować wszystko, co zżerało mnie od środka… A przynajmniej tak myślałam.

  Weszłam w notatki, których było strasznie dużo, a w większości skierowane do jakiejś Molly… Czyżby miał dziewczynę? To znaczyłoby o tym, że miał uczucia, o tym, że kiedyś kogoś szanował… Cóż, mam nadzieję, że tak było.

   Niedługo po odczytaniu wielu treści zawierających przeprosiny, stuknęłam w galerię.

-Wow. – wyszeptałam, widząc przed sobą wiele zdjęć dziewczyny. Mogę bez obaw powiedzieć, że była przepiękna.

Miała długie jasnobrązowe falowane włosy, ciemne oczy,  pulchne usta, i chyba była jedną z najładniejszych kobiet, które kiedykolwiek miałam okazję zobaczyć… na zdjęciu, oczywiście.

Pewna fotografia przedstawiała jak Pan Dupek i ta kobietka leżeli sobie w łóżku, przytulając się do siebie.  Następna, jak Ona daje mu całusa w policzek, a on się uśmiecha… To było słodkie, muszę przyznać z wielką chęcią, choć wciąż go nienawidzę.

Nie wiem, kim może być ta piękność, aczkolwiek nie obchodzi mnie… W pewnym sensie.

Możecie mnie wyśmiać, ale też chciałabym mieć kogoś dla siebie, szczególnie po stracie chłopaka… Cierpiał na depresję maniakalną i było mu naprawdę ciężko. Co prawda, jakoś mu pomagałam, dawałam mu miłość, on z pewnością ją odwzajemniał. Do czasu, gdy postanowił skończyć ze sobą.

Pamiętam, jak szłam do domu Chrisa i odnalazłam list, który pozostawił na stoliku w salonie.

Pamiętam, jak odnalazłam go leżącego na posadce w łazience.

Pamiętam, jak sprawdzałam, czy jeszcze żyje.

Pamiętam, jak zabrali go do prosektorium.

Pamiętam, jak żegnałam się z nim w trumnie.

Pamiętam każdy szczegół…

Ludzie mówią prawdę; Śpieszmy się kochać ludzi, tak szybko odchodzą… 

~

Witam Was, Słoneczka! 

Oto nowy i  dziwny rozdział dla każdego mojego wspaniałego czytelnika.

Przepraszam, że zawsze musicie czekać co najmniej  miesiąc na nowy, ale tak już jest.  Na całe szczęście mam już napisany rozdział czwarty, więc... jeśli pod tym będzie 6 komentarzy, dodam nowy. 

Bardzo chciałam podziękować za te wszystkie (uwaga) 3 komentarze pod tamtym rozdziałem....

fsjanfkjnsjfdkkj, naprawdę dziękuję!

Kocham Was, Julia.